Postmodern sinemada anti kahraman: Quentin Tarantino filmlerinin analizi

Abstract

Modernizme tepki olarak doğduğu şeklinde tanımlar geliştirilen postmodernizm kavramı, pek çok sanat dalında etkisini göstermektedir. Resim, tiyatro, edebiyat gibi alanların yanı sıra sinemada da yeni anlayışların oluşmasına zemin hazırlayan postmodernizm, özellikle 1980 sonrasında gücünü artırmaktadır. Sinemada nostaljik bir tutum geliştiren postmodern anlayış, eski filmlere saygı duruşu niteliğinde sinemasal bir dil oluşmasını sağlamaktadır. Cinsellik ve arzunun meta olarak görüldüğü, geçmişe duyulan tutucu özlem ve yabancılaşma gibi eylemlerin dikkat çektiği postmodern sinema, karmaşık olayların konu alınabildiği hareketli yapısıyla öne çıkar. Filmin renk düzenlemesi, anlatıda yer alan müzikler, karakterlerin eski dönem filmlerine göndermede bulunması (diyalog, karakter ismi, dekor) gibi pek çok unsur ostmodern sinemanın özellikleri arasında yer almaktadır.

Cinema art, which developed under the dominance of modern and classical narrative forms, started to acquire different elements and new notions after 1980 with the effect of postmodern approach. Many approaches such as parody, pastiche, irony, fragmentation, hybridization are the terms postmodernism brings to the cinema. In addition to these approaches, new notions are emerging in postmodern cinema. "Anti hero" comes to the fore at the beginning of these notions. The notion of heroine, stereotyped by classical cinema, takes a different meaning in postmodern understanding and takes place in the narrative structure in which positive and negative features can be combined in a single character.